مشخصه دستوری بازشناسی گفتار (SRGS) یکی از استاندارد های W3C است که برای گرامرهای بازشناسی گفتار تعیین شده است.
نحوه کار استاندارد SRGS
SRGS، مجموعهای از الگوهای کلمهای است و بیان میکند که یک سامانه بازشناسی گفتار از اسنان، انتظار بیان چه مطلبی را دارد. به عنوان نمونه اگر با یک برنامه پاسخگوی خودکار تماس بگیرید، شما را با نام یک فرد هدایت میکند یعنی با انتظار تماس، شما به فرد مورد نظر منتقل میشوید.
سپس بازشناسی کننده گفتار کار خود را آغاز میکند که به آن گرامر بازشناسی گفتار گفته میشود. این شامل نام افراد در فهرست پاسخگوی خودکار و مجموعهای از الگوهای رشتهای سات که پاسخهای متداول تماس گیرنده به پرامپت است.
ویژگیهای SRGS
SRGS دو جایگزین متناوب را مشخص میکند، یکی بر اساس XML و دیگری با استفاده از قالب BNF افزودنی. اما در عمل، نحو XML بیشتر مورد استفاده قرار میگیرد.
هر دو شکل ABNF و XML دارای توانی پر معنا از قاعده Context Free هستند.
یک پردازنده قاعدهای از گرامر های بازگشتی پشتیبانی نمیکند که دارای توانی پر معنا از ماشین حالت محدود یا زبان بیان معمولی است.
یک تشخیص دهنده گفتار تنها رشتهای را بر میگرداند که حاوی کلمات واقعی گفته شده توسط کاربر است که برنامهنویس میبایست کار خسته کننده استخراج معناهای مفهومی را از آن کلمات انجام دهد. به این دلیل، قواعد GRGS با عناصر تگی همراه میشوند که در زمان اجرا معنایی را ایجاد میکنند.
استاندارد SRGS محتواهای عناصر تگ را مشخص نمیکند. این کار از طریق استاندارد W3C یعنی تفسیر معنایی برای تشخیص گفتار (SISR) استفاده میکند.
استاندارد SISR بر مبنای بیان های ECMAScript قرار دارند. بیانهای ECMAScript در درون تگ های SRGS یک نتیجه معنایی ایجاد میکنند که پردازش آن توسط برنامه ویپ ساده است.
مشخصه دستوری بازشناسی گفتار و W3C
استاندارد های SRGS و SISR جز پیشنهادات W3C هستند.
استاندارد VoiceXML که نحوه مشخص شدن دیالوگهای گفتاری را تعریف میکند، به شدت به استاندارد های SRGS و SISR وابستگی دارد.